Het is droog. Eindelijk!
De laatste drie wandelingen in het weekend moest ik laten schieten vanwege het weer. Maar vandaag kan het weer. Op naar Vlissingen voor een echte lentewandeling.
Storm en regen teisterde de eerste drie weekenden van februari 2020. Voordat al het zand de zee in werd gesleept, maakt ik mijn laatste wandeling. Tenminste, toen heb ik het geprobeerd. Met de handen voor de ogen ging ik het duin over en eenmaal op het strand was er geen keuze in welke richting ik de wandeling zou vervolgen. De richting werd bepaald door de wind. Ik moest wel wind mee, die kant werd ik automatisch op geblazen.

Wandelen is weer mogelijk

Vandaag kunnen we weer ademhalen. Geen wind en zelfs een voorzichtig zonnetje. Een hele mooie dag voor een lentetocht op mijn laatste vrije zaterdag. Volgende week gaat het seizoen weer van start en zijn de weekenden gevuld met aankomende en vertrekkende gasten.
De lentewandeling wordt in Vlissingen georganiseerd. De leden van de plaatselijke wandelvereniging hebben een route uitgestippeld om van een vleugje voorjaar te kunnen genieten. Ook op deze dag is er geen keuze wat betreft windrichting, maar wel in afstand. De keuze is een route van 5, 10, 15, 20 of 30 kilometers.

Route volgen of afsnijden?

Na aanmelding gaat de rugzak op, wordt de afstandsmeter op 0 gezet en kan de lentetocht beginnen. Mijn doel is 20 kilometer. Gele pijltjes wijzen me de weg en voor de zekerheid heb ik ook de route mee op papier mee gekregen.
Eén kilometer na de start signaleer ik iets bijzonders. Een medeloper van hogere leeftijd (dan ik) – gekleed in sportieve legging, wandelschoenen, afgemaakte met een serieuze heuptas, gevuld met twee grote bidons – vindt het een te grote opgaven om de route te volgen. Het zijn voor hem te veel stappen om via een officieel wandelpad het heuveltje te bereiken en zo het bos in te gaan. Hij neemt vanaf het reguliere fietspad liever meteen de helling omhoog. Door struiken, takken en boomstronken worstelt hij zich omhoog om zo terug op de uitgezette route te komen.
Ik heb de neiging om hem erop te wijzen dat dat niet de juiste weg is, maar bij aankomst op het juiste pad kijkt hij schuchter om zich heen en weg is hij.

Eindelijk voorjaar

Door de nieuwe aangelegde natuur rondom Vlissingen is het heerlijk wandelen. Ik ben begonnen met een sjaaltje om de nek en een dun handschoentje, maar daar is het al snel te warm voor. Tja, lente hè! Tussen de afgewaaide takken draaien de narcisjes hun koppie naar de zon. Het koppeltje eenden in de wei heeft het samen reuze naar hun zin. En ook de ekster heeft last van voorjaarskriebels.

En dan zie ik hem weer, de smokkelaar. Terwijl we volgens de route het wandelpad moeten volgen, kiest hij voor een parallel lopend, geasfalteerd fietspad. Daar pas ik voor. De leden van de wandelvereniging hebben hun best gedaan om een mooie route voor ons uit de zetten. Om de pijltjes langs het wandelpad te plaatsen. Dan volg ik die!
Al snel heb ik toch een beetje spijt. Het wandelpad is nat, veel te nat. Het water spat op en op den duur zit de modder tot op  mijn broekspijpen. Het is af en toe even zoeken om met droge voeten verder te kunnen komen. Maar het lukt!
Als de twee paden weer bij elkaar komen, is de smokkelaar me al ver vooruit.

Na de koffiestop ben ik op de helft en loopt de route verder richting de duinen. Langs reusachtige bunkers, die waarschijnlijk dit jaar extra bezoekers kunnen verwachten. Vandaag “kijken” zij naar alle voorbij stappende deelnemers. Driehonderd in totaal.

Drukte in het duingebied

Naast de driehonderd deelnemers aan de lentewandeling, die als een slinger het duingebied doorkruisen, zijn er vandaag veel mensen die deze heerlijke, droge lentedag genieten. Hondjes en kindjes worden uitgelaten. Toeristen nemen een kijkje bij de zee. Hardlopers en fietsers benutten dit prachtige stukje Zeeland op een sportieve manier. Zo ook de paraglider….
Ineens duikt hij op van achter een duintop. Geruisloos en gedragen door zijn scherm, maakt hij de wandelaars nieuwsgierig. Mensen stoppen. Er worden fotoś gemaakt en kindjes gillen hem spontaan gedag. Zwaaien naar de enthousiaste kleintjes zit er helaas niet in.

Over de duinen van Dishoek naar Vlissingen is een heel stuk. Een aanrader voor diegene die te gast zijn op minicamping De Visser. Het is misschien te ver om in één keer te wandelen, maar met de auto of fiets is het prima bereikbaar. Net buiten Dishoek of iets verder bij Hotel Westduin zijn voldoende parkeerplaatsen onderaan de duinen. Je stapt daar op de juiste plaats uit en kunt meteen aan deze wandeling beginnen.
Als je daar wandelt over de toppen van de duinen, heb je zicht op de Westerschelde aan de ene kant en aan de andere kant het silhouet van  Middelburg en Vlissingen.
Probeer het maar eens!

Meer wandelen?
Op de website vind u meer wandel- en fietsroutes in de buurt van de camping : Klik hier