Een lief klein blond meisje van 3 jaar is te gast op minicamping De Visser en begroet elke morgen (al is het vanuit haar bed door het caravanraam) kampeerboerin Joyce zeer hartelijk.

Of het nu de eerste of de zestiende keer is dat ik haar tegen kom op dezelfde dag, altijd klinkt er ergens op de camping “hooooooooooooooi Joyce..”, meestal met een zwaaiend gebaar erbij als ze haar handjes vrij heeft. Een week te vroeg brengen haar opa en oma haar het verjaardagskado…… en prachtige roze meisjesfiets met paars glitter-zadel. Die zou ik ook wel willen, maar volgens haar hebben ze die niet in mijn maat. In de meivakantie is ze jarig, ze kijkt er naar uit.

Op een dag tref ik haar in de voortent met een speen in haar mond. Voor ik het weet, laat ik vallen “wat is dat nou….?” Het blijkt de laatste week te zijn dat ze er gebruik van mag maken, want grote meiden van 4 hebben geen tutje meer. Een beetje aarzelend kijkt ze haar moeder aan, maar beaamt het verhaal. Waarna wij een bijzondere afspraak maken. Op haar verjaardag ruilen we de tut voor een kado. Dat gaan we doen.

Het duurde echter nog 5 dagen voordat het zover is. Ik denk terug aan de tijd dat mijn kinderen afscheid moesten nemen van hun kostbare bezit en dat ging niet altijd gemakkelijk. Maar zij is stellig overtuigd. Als ik haar de volgende dagen tegen kom, kan ze mijn vraag “hoeveel dagen nog?” zonder na te denken beantwoorden. “en dan gaan we ruilen”, komt er altijd achteraan. “Ja ja!!”, zei ik dan , maar ik denk “nee, nee”.

Op de dag voor haar verjaardag volgde hetzelfde ritueel “Hoeveel dagen nog?”.

“Nog 1 en dan gaan we ruilen. Heb je al een ruilkado?”
“Natuuuuuuuuuuuuuurlijk, het ligt al klaar. Jouw tut ook?”
Jawel, antwoordt haar papa vanuit de voortent, ze wilde hem gisteren al brengen. Ze lijkt het dus nog steeds stellig van plan. Leuk deze acties. Ooit vertelde ik over cowgirl Jule en over een geit me angst voor roze. Dat is zo leuk aan die kleine gasten . Je kan ze van alles wijs maken en heel veel met ze bespreken en afspreken. Ik geniet ervan!

Uiteindelijk is de dag gekomen, waarop het vrolijke kleine meisje jarig is. Met een beetje buikpijn loop ik richting de camping, want afspraak is afspraak. Maar wat nou als ze van gedachte is veranderd? “Hooooooooooooi Joyce, ik ben jarig!” klinkt het zodra ik mijn neus om de hoek steek. “Ik weet het en heb iets voor je”. Ze onderbreekt het tenniswedstrijdje met haar camping-vriendinnetje. Loopt stellig richting haar caravan. Ik overhandig haar haar kadootje. “Mooi” zegt ze, maar heeft zichtbaar geen tijd. Ze heeft een ander doel voor ogen. Ze zoekt even en komt terug met een plastic zakje met rood speentje erin, overhandigt het aan mij “hier is tie”, loopt de tent uit en gaat verder met haar tenniswedstrijd. Ha ha….. ik had allerlei scenario’s bedacht, maar deze niet.

Prachtig – zo simpel kan het dus zijn!