Aan het einde van het seizoen nemen we niet alleen afscheid van onze gasten. We nemen ook afscheide van onze geit. Een geit, die bang was voor roze.

Ze was 8 jaar te gast op minicamping De Visser

Geit Beatrix kwam als 2-jarig meisje van de kinderboerderij naar minicamping De Visser. Ze was te schichtig voor de kinderboerderij en hoewel haar verzorgsters dachten dat dit wel over zou gaan, veranderde het niet. Wij wilden het wel proberen. In onze wei zou ze een poosje tot rust kunnen komen, tussen de twee konijnen en tal van Brabantse kippen. Ze hoefde alleen te wennen aan boer Adrie, die haar eten kwam brengen en meer eigenlijk niet.

In het seizoen is het drukker…………

In de eerst kindervakantie, die geit Beatrix hier meemaakte was het meteen duidelijk. Ze was echt héél bang voor kindertjes. In mei trok ik met een groep kinderen richting de wei om de kippen te voeren. Ondanks dat de kids de opdracht hadden gekregen om geit Beatrix te negeren, vloog ze als een wild dier door de dierenweide. Daar moesten we iets op verzinnen, want het kippen voeren is iets wat elke week terug komt op minicamping De Visser. De activiteit waar heel veel kindjes ontzettend veel plezier aan beleven, die kunnen we niet ineens afschaffen.

Zo kwam het verhaal in de wereld…..

Om de kinderen erop te wijzen dat ze de geit met rust moeten laten, werd het volgende verhaal geboren:
Onze geit Beatrix is gewend aan boer Adrie, een man met een overal op klompen en een rode zakdoek, waarvan zij elke dag haar eten krijgt. De boer doet het hek open, mikt het eten in de bak en dat is het enige kontakt dat Beatrix, inde winter, heeft met mensen. (zo zegt het verhaal) Maar als de camping open gaat. kome er één keer per week 10-tallen kindjes tegelijk (!) aan bij de wei om de kippen te voeren. Geit Beatrix weet niet wat haar overkomt. Als de stoet aankomt, wordt ze al zenuwachtig en gaat ze op zoek naar een schuilplaats om zich te verstoppen. En waarom verstopt Beatrix zich …….. ze is bang voor roze. In de groep kinderen zijn er altijd heel veel grote en kleine meisjes , die zeker iets roze aan hebben. Het kan een truitje of broekje zijn, maar ook de slippers of haarspeldjes met roze, soms een kettinkje of zelfs nagellak . En Beatrix ziet alles!

Daar hebben we iets op bedacht : Om zoveel mogelijk op boer Adrie te lijken verkleden we ons als boer Adrie. We bedekken het roze met ‘zijn’ rode zakdoek. Als geit Beatrix die rode zakdoek ziet, denk ze “he, daar komt boer Adrie!” . En als de kindjes er dan niet achteraan rennen of haar willen aaien, dan moet het lukken. Zo gezegd , zo gedaan.
En nu , 8 jaren later, zijn er honderden ouders en kinderen, die dit verhaal herkennen. Die het verhaal mee naar huis nemen. Die het verhaal kunnen herhalen als ze weer een keer te gast zijn.

KONICA MINOLTA DIGITAL CAMERA

Afscheid van Beatrix

Helaas verdwijnt dit mooie verhaal en leuke herinnering vandaag. We nemen namelijk afscheid van geit Beatrix. Hoe ze anders reageerde op elk geluidje in de omgeving, zat er al een tijdje niet meer in. Beatrix vond een stekje in de zon en kon daar een hele dag liggen. Opstaan ging moeilijker en rennen naar het eten, als onze voordeur open ging, was er de laatste weken niet meer bij. Beatrix heeft een lekker plekje in het hooi gezocht en werd deze ochtend niet meer wakker. Ze is 10 jaar oud geworden.