Een ode aan Adrie. Vaste gast, trouwe vriend en bekend gezicht op de camping.

Het leven op een camping is een leven vol verhalen. Grote en kleine. Van eerste vakanties tot jaarlijkse tradities. Van kindervoetjes in het gras tot wandelstokken langs het pad. En sommige mensen, die schrijven méér dan alleen hun naam in het gastenboek. Die worden onderdeel van de camping zelf, van de paden die ze bewandelden, de bankjes waar ze zaten, en de verhalen die ze achterlieten.

Adrie was zo iemand. Deze week namen we afscheid van hem. Een man die niet alleen een trouwe gast was, maar iemand die uitgroeide tot een dierbare bekende, een goede vriend en voor ons: een warm en vertrouwd gezicht.
Adrie kwam al meer dan twintig jaar naar onze minicamping in Zoutelande. Eerst met zijn caravan, later in een chalet. Hij was er niet zomaar, hij hoorde erbij. Hij wist zich te nestelen in het ritme van de seizoenen, maar ook in het hart van de mensen om hem heen.

Wat velen misschien niet weten: Adrie en ik deelden meer dan alleen de liefde voor de Zeeuwse kust. Hij was een oude bekende, een buurman van vroeger. We kwamen allebei uit Oud Gastel. Hij was de ondernemer aan de overkant van de cafetaria van mijn ouders. Zijn herinneringen aan die tijd van Sinterklaasavonden, de verhalen van onze oppas en medewerker Kees, de paniek als mijn vader uit moest rukken voor de brandweer en hij alles liet vallen, bracht hij levendig terug, alsof het gisteren was. Zijn geheugen was een soort fotoboek dat hij gul deelde, met een twinkeling in zijn ogen.

Na een tijd elkaar uit het oog verloren te hebben, belde hij op een dag. “Hallo, u spreekt met Adrie Heshof.” En ik wist meteen wie ik aan de lijn had. De cirkel was rond. Mijn buurman werd mijn gast. En vanaf dat moment kwam hij ieder jaar terug, samen met zijn vrouw.. Eerst zelf met zijn caravan, later werd de caravan gebracht door zoon Bernard en nog later verbleven ze in één van onze chalets. Het was niet belangrijk hóe hij kwam, maar dát hij kwam.

Na enkele jaren geproefd te hebben van de sfeer op Minicamping De Visser, deed Adrie wat alleen échte ambassadeurs doen: hij nam zijn familie mee. Of beter gezegd, de familie van zijn vrouw. Opeens waren er jaren waarin we wel vier Molletjes tegelijk op de camping hadden. Allemaal dankzij Adrie. Hij vertelde met zoveel liefde en enthousiasme over “zijn” plekje in Zoutelande, dat anderen ook nieuwsgierig werden.

Zoutelande betekende veel voor Adrie. Hij genoot van de rust, het strand, de fietstochtjes door de duinen en de terrasjes onderweg. De markt bezoeken of een drankje bij strandpaviljoen Scheldezicht, het hoorde erbij. De Zeezot en de Westkaap waren jarenlang vaste stekken, zeker in de periode dat hij veel optrok met Ben en Gerda. Het waren de eenvoudige geneugten van het leven waar hij zo van hield. En hij wist ervan te genieten, met volle teugen.

Adrie was niet iemand die zichzelf op de voorgrond plaatste, maar hij was er altijd. Als er hulp nodig was bij het opzetten van een voortent, stond hij paraat. Moest er een caravan op zijn plek geduwd worden, dan rolde hij de mouwen op. Hij was het soort mens dat zich nuttig wilde maken, zonder er een punt van te maken. Zijn aanwezigheid op de camping voelde als vanzelfsprekend.

Als je zo vaak op dezelfde plek komt, word je onderdeel van het landschap. Maar Adrie was méér dan een decorstuk. Hij was onze wandelende reclamezuil, onze goedlachse schaduwmanager, onze campingconciërge.
Sint gaf hem ooit een scheidsrechterstoel cadeau, bedoeld om een oogje in het zeil te houden. En dat deed hij…. Niet om zich ermee te bemoeien, maar om ons liefdevol bij te staan. Als hij iets zag wat niet klopte, gaf hij het netjes door. Altijd betrokken, altijd respectvol.
Hij was op de camping een soort herkenningspunt. De man die anderen hielp, een praatje maakte, een oogje in het zeil hield. Niet omdat het moest, maar omdat dat in je aard zat.

Adrie was een vaste waarde in een steeds wisselend decor. Hij was goed bevriend met veel gasten. Hij kende er veel en zij kenden hem. Zowel Nederlands als Duitse kennissen hield hij over aan alle vakanties. Verschillende mensen uit verschillende landen met diverse achtergronden, maar voor Adrie waren ze allemaal gelijk. Waar anderen stopten bij een vriendelijke groet, hield Adrie kontakt. Hij wilde weten hoe het met je ging, of iemand weer terug kwam en of er nieuws was. Zijn verbondenheid eindigde niet op de parkeerplaats van de camping, die liep gewoon door, in zijn hart en hoofd.

Om kontakt te houden en op de hoogte blijven van alle ontwikkelingen op de camping, in ons gezin, in zijn familie en in de wereld had Adrie zijn iPad. Die paste nog net in de overbeladen VW, die hier twee keer per jaar binnen reed. Het inloggen gaf steevast problemen, maar met een beetje hulp was hij online en volgde alles, óók de lading van de schepen die langs varen en de bestemming van de vliegtuigen die overvliegen. Facetime, foto’s en berichten via Whats app. Zijn iPad was overal goed voor. Een apparaat dat hij soms als camera gebruikte, soms als de krant, maar ook als 2e TV-scherm voor voetbalwedstrijden.
D

Wij denken met een glimlach terug aan Adrie. Hij heeft diepe sporen achtergelaten. Niet alleen op het gras van de camping, maar in de harten van iedereen die hij heeft ontmoet. We zullen hem missen in ons ‘stadion’, bij het ringrijden, tijdens de wandelingen. En zeker op de drukke momenten waarop hij ineens riep: “Wil je even een bakje koffie…”

We bedanken Adrie voor zijn vertrouwen, zijn vriendschap, zijn aanwezigheid. Hij was veel meer dan een gast. Hij was thuis bij ons. En wij waren thuis bij hem.