De pony’s komen….. elke week is dat een feest op minicamping De Visser. Het bankje wordt klaar gezet, meestal ligt er een fototoestel bij. De weg wordt vrij gemaakt en kinderen die er in de voorgaande week al waren, weten waar ze moeten zijn om mee te kunnen doen. De eerste nemen plaats op het bankje en nog voordat de pony’s gearriveerd zijn, heeft zich al een rij gevormd ……

…… want als je een keer op de rug van een van de pony’s plaats wilt nemen, gaat er een wachttijd aan vooraf. En in die rij wachtenden gebeurt vanalles.

Het begint met gezellig gekeuvel. Iedereen ontvangt een kaartje van kampeerboerin Joyce, waarmee ze het eerste rondje gratis kunnen proberen. Bij het uitdelen oefent ze de namen van de berijders, maar meestal weet ze ze nog niet allemaal en krijgt ze hulp en tips van de nog geduldig wachtende kinderen.

Daarna volgt de spanning voor degene die bijna aan de beurt zijn. Iemand moet toch nog even uit de rij om een zenuwachtig plasje te doen. Bij terugkomst blijkt zijn plekje opgevuld (aangesloten) te zijn…. Tja, hoe moet dat dan als niemand je plekje vrij gehouden heeft?? Maar de kinderen kunnen zich heel goed herinneren dat er nog iemand tussen hoort en de toiletbezoeker kan rustig terug op “zijn” plaats.

Als de lange wachttijd ervoor gezorgd heeft dat je bijna aan de beurt bent, neemt de spanning toe en wordt er hier en daar een mama gevraagd om in de buurt te blijven….. Of de spanning wordt te groot en gaat over in angst. Het is mooi om te zien dat de ene mama er in slaagt om die angst te laten verdwijnen en de andere mama dat echt niet voor elkaar krijgt. In het laatste geval doet kampeerboerin Joyce nog een poging om hulp aan te bieden, wat weleens helpt, want iedereen weet: vreemde ogen…… Maar een enkele keer is de wachtende niet meer om te praten en verlaat, enigszins bedroefd en teleurgesteld, of soms met opluchting de rij. Ook prima, want het is en blijft vakantie. Ponyrijden moet leuk zijn en is natuurlijk niet verplicht.

Als de eerste ronde een succes is geweest komen de zakgeld-centjes tevoorschijn en tovert de wachtrij om tot een rij met gevorderde beoefenaars van de sport. Er komen stoere verhalen. De paarden worden van top tot teen onder de loep genomen. Men wil weten of ze ook een naam hebben. En tijdens die analyse blijkt dat er kleuverschil in zit. Een enkeling constateert ook een hoogteverschil. Op die manier ontstaan nieuwe wensen. “Ik wil op de bruine”, “ik wil op die met het geruite dekje”, “ik ben net al op Valentino geweest en ga nu op de andere”.  Hoe los je dat toch op? Ook daarin zijn de kinderen zeer creatief. De grote wachtende beinvloedt de kleine buurman op een dusdanige manier dat de wens van de kleine buurman in het voordeel van hem uitpakt. Mocht het niet lukken dan is er altijd wel iemand bereid om een plaatsje naar voren te schuiven in de rij, zodat de wens alsnog ingevuld kan worden.

Zo zie je maar….. mede door het ponyrijden leren de kinderen om met elkaar creatieve oplossingen te zoeken voor hun problemen. Ze kunnen al heel veel zelf! Dat is mooi om te zien.