………..morgen wordt ze opgehaald. Ik heb er moeite voor moeten doen om haar te bemachtigen en zag er naar uit om haar te gebruiken. Maar zover mag het helaas niet komen! Morgen wordt ze opgehaald, mijn startnummer voor de Ladiesrun 2012, onderdeel van MarathonZeeland.

In de tijd dat ik op redelijk niveau volleybal speelde, werd de zomervakantie gevuld met verplichte loopjes. In de tijd dat er geen trainingen waren, kreeg ik een schema mee om de conditie op peil te houden. Dat werkte ik braaf af. Onderdeel van dat schema was altijd een deel hardlopen, maar als er iets is waar ik niet voor in de wieg gelegd ben, is het hardlopen. Toch deed ik het in die tijd, omdat ik op de eerste training niet als laatste binnen wilde komen.

Na die volleybalcarriere heb ik nog van allerlei sporten gedaan. Met de komst van een baan, een man en kinderen werd bij elke verandering mijn tijd om te sporten minder. Met de werkzaamheden op de camping is het sporten werkelijk gezakt tot nul. Ik hield mezelf voor dat ik genoeg beweging had, er geen tijd voor kon vinden en me zo ook goed voelde. Maar toch miste ik de sport.

Toen er vorig jaar een loopgroepje werd opgericht door sportvereniging Willebrord in Zoutelande was dat voor mij de beste manier om het sporten weer op de rails te krijgen. Dichtbij huis was een voordeel, maar de soort sport – hardlopen – was een nadeel. Onder het motto: “je moet iets doen!” ben ik begonnen.

Op mijn oude volleybalschoenen in een trainingsbroek sloot ik aan achter de rij dames in strakke broeken, op geschikte schoenen en soms zelfs voorzien van een sporthorloge. Nooit heb ik gedacht dat ik me ooit voor deze sport zou aanmelden voor een wedstrijdje. En toch is dat gebeurd. Naast de wekelijkse training, ging ik al snel ook een extra rondje voor mezelf. In de hoop dat ik de dames in de strakke pakjes een keer bij zou kunnen houden.

In oktober 2011 deden de snelle dames uit mijn loopgroepje mee aan de Ladiesrun in Zoutelande. Honderden dames waren van de partij, jong en oud, dik en dun, snel en minder snel, maar stoer genoeg om voor zichzelf een goede prestatie neer te zetten. Op dat moment werd mijn trainingsdoel bepaald: ik wil in 2012 meedoen aan de Ladiesrun in Zoutelande als deelneemster aan de 10 km.

En daar ging ik……. 3x per week heb ik de tijd gevonden om een training af te werken. Aan de hand van schema’s, gevonden op internet, vorderde ik naar wens. De eerste 5 km. was al snel een feit. Zelfs in de ijskoude winter kon ik de moed verzamelen om te gaan hardlopen. Heerlijk is het als je terugkomt na een training, waar je eigenlijk toch niet zoveel zin in had. Het ging prima, de camping dicht, kinderen naar school en ik trok de hardloopschoenen regelmatig aan.

Op 1 januari 00.31 uur zat ik achter mijn computer om mezelf aan te melden voor deelname aan de Ladiesrun. Ik kon niet meer terug, het doel moest nu gerealiseerd worden. Tijdens het kampeerseizoen werd het iets moeilijker, maar toch heb ik het voor elkaar gekregen om 2 of 3x per week een rondje te kunnen doen. Ik verminderde zelfs iets in gewicht en was trots op mezelf. Samen met enkele sportieve gasten op de camping liep ik de Stratenloop en de Noormannenloop in Westkapelle. De organisatie van Marathon Zeeland startte speciale LadiesRun-trainingen en ik was van de partij. Totdat het mis ging……. pijn in de voet. Ik hoopte nog op een stijve spier of klacht na een verkeerde stap, maar de aanwezige fysiotherapeuten op de camping concludeerde “hielspoor”. De meest gevreesde blessure voor een hardloper. Even heb ik de trainingen nog voortgezet op een vlakke ondergrond in plaats van over de duinen en het strand, maar al snel leek dat ook niet meer verstandig.

Acht weken voor de start viel ik geblesseerd uit. Ik heb lang gehoopt dat dat nog ruim genoeg was om te herstellen en fit aan de start te verschijnen, maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik heb vanalles geprobeerd: tape, Fitflops, massage, pillen, poeders, 3 x 30 druppels ribes nigrum per dag, ShockWave-therapie, siliconen hielstukjes, maar tot op heden zonder resultaat. Met nog 2 weken voor de start heb ik de hoop opgegeven. Ik hoop natuurlijk nog steeds dat het over 2 weken over is, want dan kan ik weer lekker gaan lopen. Maar de deelname aan de Ladiesrun zit er in 2012 niet meer in.

Morgen wordt ze opgehaald, mijn startbewijs. Ik ben benieuwd welke eindtijd achter mijn naam komt te staan. Ik heb nooit een vermoeden gehad dat ik ooit met zo teleurgesteld zou zijn over het feit dat ik niet kan hardlopen. Vroeger moest ik en wilde eigenlijk niet. Nu mag ik, zou het graag doen, maar kan ik (tijdelijk) niet meer. Het doet pijn.

Ik wens mijn vervangster en alle andere 1099 Ladies een hele fijne, gezellige, sportieve wedstrijd toe. Het zal niet gemakkelijk worden, maar des te bevredigender als je het hebt gehaald! Allemaal heel veel succes. Ik kom kijken!

P.S.: inmiddels is ook mijn startbewijs voor de wandelmarathon te koop. Leuk in combinatie met een verblijf op minicamping de Visser. Wie dat laatste doet, krijgt het gratis!