Ik neem u graag mee terug naar 1964. Zoutelande liep toen al over van de toeristen. De campings waren vol. Een jong gezin dat op zoek was naar een plaats om te overnachten ontmoette onze buurman. Hij stuurde ze de doodlopende weg in met de woorden: “Vraag maar eens bij De Visser, daar maak je vast een kans”. En jawel …. Familie Nijman kreeg een stukje gras onder de waslijn op de bleek. Vader de Visser hielp hen uitpakken en moeder De Visser ontfermde zich over haar plotselinge gasten. Dit beviel goed, voor beide families. Het was zo gezellig, dat de familie terug bleef komen.
De eerste ‘badgasten’ waren een feit.

Begin van een minicamping

In 1975 stonden op dit adres nog 4 koeien in de schuur van de boerderij. De melk ging in melkbussen naar de fabriek. De invoering van de melktank zorgde ervoor dat familie De Visser afscheid nam van de koeien en een andere bron van inkomsten zocht. Met de positieve ervaring van de gasten in de tuin werden dat kampeerders. In 1976 was minicamping De Visser één van de eerste minicampings op Walcheren.

In de achtertuin kwam een stroomaansluiting en in de schuur werd een toiletgebouw gerealiseerd. Er was toestemming om 5 kampeerplaatsen te verhuren.
Aan belangstelling geen gebrek. Er waren zelfs mensen die een seizoensplaats wilden huren voor een stacaravan. Familie en kennissen van vader Piet en moeder Zoetje de Visser hadden er wel oren naar. En zo geschiedde…… Er verschenen 3 stacaravan op het erf van Boudewijnskerke 42. Met de 3 verhuurobjecten en 2 kampeerplaatsen was de minicamping geboren. Vanaf die tijd werd moeder de Visser door haar gasten als “Mevrouw de Visser” aangesproken.
Het bracht natuurlijk werk met zich mee. Het sanitair, bestaande uit 2 toiletten, 1 douche en 2 wastafels moest blinken…. elke dag weer. In de stacaravans kwamen de verhuurders zelf schoonmaken. Dat zorgde ervoor dat de buurvrouw, die eigenaar was van één van de stacaravans, regelmatig langdurig werkoverleg moest voeren met mevrouw De Visser. Dat deden ze aan de keukentafel of via de telefoon. Gezien de afstand en het volume had dit laatste ook wel zonder telefoon plaats kunnen vinden. De dames konden er wat van!

Tijd voor vernieuwing

Na enkele jaren werd het ‘quotum’ van kampeerders opgevoerd. Het aantal plaatsen werd verdubbeld naar 10 en dat gaf ruimte om nog meer gasten te ontvangen. Er ontstond een netwerk van steeds terugkerende gasten. Veel families ervaarden de gastvrijheid van mevrouw De Visser.

Gastvrijheid en persoonlijke aandacht stond toen ook al hoog in het vaandel. Bij aankomst wilde mevrouw De Visser weten hoe het met de hele familie gesteld was. Tijdens het verblijf ging ze iedereen langs voor een praatje. Als je geluk had, werd het afrekenmoment gekoppeld aan een avondje visite voordat je daarna uitgebreid uitgezwaaid werd.

Er gebeurde toen nog dingen die ik me nu bijna niet meer voor kan stellen.
Bij gebrek aan een mobiele telefoon, mochten de gasten naar huis bellen met het draaischijftoestel wat in de gang van het huis van familie De Visser hing. Mevrouw de Visser zat achter de keukendeur en hield de tijd bij met een stopwatch. Men rekende gewoon af per minuut.

De minicamping was een succes en mevrouw De Visser genoot ervan. Weer enkele jaren later werd zelfs haar reserveringssysteem aangepast. Ze mocht opnieuw 5 kampeerplaatsen toevoegen en dus …. nog een achterkant van een kalender erbij. Op de kartonnen achterkant van de jaarkalender van destijd werd de bezetting bijgehouden. Er komt een vriendelijk echtpaar elk weekend over vanuit België om te vissen. En mevrouw De Visser gaat voor het eerst een seizoensplaats verhuren. Aan deze gasten heeft ze vooral veel steun gehad na het overlijden van haar man in 1995.

De leeftijd en bijkomende fysieke problemen zorgde er uiteindelijk voor dat mevrouw De Visser haar camping gedag moest zeggen. Stoppen met iets wat je graag doet is niet gemakkelijk. Zeker niet voor een doorgewinterde (kampeer)boerin. Sinds die tijd hebben Adrie en ik haar taak overgenomen en is zij verhuisd naar Zoutelande.  In een heerlijk huis heeft ze daar nog een mooie tijd heeft gehad. Voor een praatje wandelde ze even naar de supermarkt, ze kwam op het dorp altijd wel een bekende tegen. Dat was ze niet gewend vanaf de boerderij. Ze had ineens tijd voor koersbal en de kleinkinderen konden tussen de middag bij oma komen eten. Dat bespaarde onze kinderen een fietstocht van 4 km heen en 4 km terug voor voor een boterham.

In die periode werden er grote veranderingen doorgevoerd. “Haar” camping werd weer achtertuin voor de nieuwe bewoners en een nieuwe camping werd aangelegd op een naastgelegen stuk akker. Alles nieuw, alle anders. Daar zal ze zeker haar gedachten over gehad hebben, maar ze heeft zich er nooit mee bemoeid. Advies gaf ze graag, maar alleen als het haar gevraagd werd.

“Mevrouw De Visser” leeft voort…..

Ondanks de verhuizing bleef mevrouw De Visser geïnteresseerd in de camping en in “haar” gasten. De fysieke mankementjes werden erger. Haar gezondheid liet de laatste jaren te wensen over. Ze verhuisde nog twee keer. Elke keer ontving ze een beetje meer zorg. Ze kreeg tot het laatst bezoek van mensen, die destijds bij haar te gast waren. Bedankt daarvoor, ze heeft van en met jullie genoten.

In een deel van het leven heb ik ooit beschreven dat voor meerdere gasten herinneringen worden geboren tijdens vakanties. Dat een favoriete vakantieplek deel uit gaat maken van het leven van die mensen. Hier is het net andersom. Moeder De Visser ging niet op vakantie, maar de gasten die een vakantie beleefden op minicamping De Visser in Zoutelande vormde de herinneringen voor haar.

Binnenkort nemen wij afscheid van één van de grondleggers van ons bedrijf. Dankzij mijn schoonouders kan ik doen wat ik nu doe. Dankzij hun ouders woon in op het mooiste plekje op het platteland van Zeeland. Dankzij hun inzet is minicamping De Visser nog steeds een plek waar op vakantie herinneringen worden geboren , voor zowel de gast als de eigenaar.
Als mevrouw De Visser en haar man hadden geleefd in onze tijd van sociale media en beoordelingssites, dan hadden ze vast een prachtig cijfer op Zoover gehad!

Ter herinnering aan Zoetje de Visser – Boogaard
15 juli 1934 – 17 januari 2020